Karabin Kałasznikow

Karabin automatyczny kałasznikow jest chyba najbardziej rozpowszechniona bronią na świecie. Szacuje się, ze wyprodukowano go ponad 100 mln.

Pierwszy automat Kałasznikowa AK-46 różnił się bardzo od tego, co doskonale znamy z bardziej współczesnych konstrukcji. Komora zamkowa była zamknięta od góry a komora spustowa odchylana w dół. Podobnie jak to jest w niemieckich Sturmgewehrach. Mechanizm gazowy miał tłok o krótkim skoku, oddzielny od suwadła. Dopiero po roku modernizacji został zaprezentowany model AK-47  w którym zastosowano suwadło z integralnym tłokiem o długim skoku, zamknięta komorę zamkową zunifikowaną ze spustową i nakrywaną zdejmowaną pokrywą od góry. Było to faktycznie połączenie rozwiązań Kałasznikowa oraz konstruktorów Bułkina i Dementiewa. Trzeba jeszcze dodać, że takie rozwiązanie było tak naprawdę złamaniem warunków konkursu na karabin automatyczny dla armii radzieckiej. W taki właśnie sposób powstał model AK-47. Jednak do powszechnego uzbrojenia przyjęte następny jeszcze bardziej dopracowany model AK-48 na nabój 7,62 x 39 mm.

Popularne oznaczenie AK-47 dotyczy więc może i najważniejszego ale nie jedynego prototypu karabinu automatycznego Kałasznikowa.    

AK-47 jest to broń działająca na zasadzie odprowadzenia gazów na tłok połączony z suwadłem, które steruje ryglowaniem zamka przez obrót. Mechanizm spustowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym i ciągłym, a mechanizm uderzeniowy jest typu kurkowego z kurkiem wewnętrznym. Bezpiecznik stanowi część mechanizmu przełącznika rodzaju ognia, sterowanego charakterystyczną dźwignią na prawej stronie komory zamkowej, która w położeniu zabezpieczonym zasłania szczelinę rękojeści napinającej suwadła. Karabinek ten wyposażony jest w wymienny magazynek łukowy mieszczący 30 nabojów, dwurzędowy z dwupozycyjnym wyprowadzeniem nabojów.

Model jaki został przyjęty na wyposażenie armii w roku 1949 posiadał blaszaną nitowaną komorę zamkową. Okazało się to jednak niemożliwe do wdrożenia w przeznaczonych do jego produkcji zakładach produkujących broń strzelecką w Iżewsku. Wynikało to zarówno z braku odpowiednich maszyn jak i małego doświadczenia w produkcji wyrobów tłoczonych. W roku 1951 doszło do zastąpienia komory blaszanej komorą frezowaną. Model automatu Kałasznikowa z tą komora został oznaczony jako typ II. Jednak taka komorą okazała się z kolei zbyt ciężka i od roku 1954 zaczęto produkować model oznaczony jako Typ III. Typ III stał się podstawą wszystkich wersji produkowanych na świecie z frezowaną komorą.

Model III karabinu Kałasznikowa miał dwie podstawowe odmiany. AK – z kolbą drewnianą oraz AKS z kolbą składaną.

W roku 1959 wprowadzono do produkcji w ZSRR model AKM w którym przywrócona blaszaną komorę zamkową ale tym razem z zupełnie innej, znacznie stabilniejszej konstrukcji. Tak więc bardzo szybko ciężka i doga w produkcji komora frezowana odeszła w niebyt. Model ten był powszechnie produkowany w ówczesnych krajach sojuszniczych ZSRR od połowy lat 60.

Miał on tez dwie wersje AKM - z drewnianą kolba oraz AKMS z kolba składaną. Na początku lat 60. na bazie AKM stworzono ręczny karabin maszynowy RPK/RPKS. Karabin ten posiadał dłuższa i cięższa lufę, dodatkowo wzmocnioną blaszaną komorę zamkową, składany dwójnóg oraz nowe wymienne magazynki o zwiększonej pojemności łukowe na 40 oraz bębnowe na 75 nabojów. Wszystkie one były w jednakowym kalibrze 7.62